Yediğin sofraya sapladın bıçak,
Kuduz olan böyle yapardı ancak,
Sen arsız utanmaz alçaksın alçak,
Seni bağışlatmaz ölümün bile…
Bizi değiştirdin bir uyuz ite,
Keklik mi şey etti içtiğin süte?
Dayanmaz yüreğim bu ihanete,
Seni bağışlatmaz ölümün bile…
Sırtımızda sürdün yıllarca sefa,
Çiğnedin bizleri bilmedin vefa,
Felç ol kör ol dönme bizim tarafa,
Seni bağışlatmaz ölümün bile…
Düştüğün çamura merkep düşer mi?
Kendi mezarını insan eşer mi?
Sevgi şefkat dolu kalbi deşer mi?
Seni bağışlatmaz ölümün bile…
Cantekin der; dönme lağım faresi,
Buldun kendin gibi uyuz teresi,
Hançerlediğin yer şefkat adresi,
Seni bağışlatmaz ölümün bile…